KEC310 online Geleidingsvermogensensor Gemakkelijk om Ondergedompelde Installatie Ip68 te installeren

1.Application milieu

Drinkwater/oppervlaktewater/diverse watervoorzieningen/industriële waterbehandeling

2.Feature

• Signaaloutput: Rs-485 (Modbus/RTU-protocol)
• Geschikt om met PLC, DCS, Industriële Controlecomputer, Algemeen Controlemechanisme, paperless opnameinstrument of touch screen en ander derdemateriaal te verbinden.
• Gemakkelijk te installeren: ondergedompelde installatie.
• Ip68, insluitingsniveau.

3.Technical specificaties

4.Dimensional tekening

5.Installation

Nota: Minstens 2 cm vanaf de bodem en de zijgevels van de container tijdens installatie en het testen.

6.Electrolytic geleidingsvermogen en Zijn het Meten

Onze lichaamsvloeistoffen — bloed, lymfe, en tussenliggende vloeistof — allen hebben een hoge concentratie van natrium-chloride en andere mineralen; zij zijn alle elektrolyten; het geleidingsvermogen van bloed bedraagt ongeveer 0,54 S/m 37°C

Het geleidingsvermogen van waterige oplossingen, waarin de elektrische stroom door geladen ionen wordt gedragen, wordt bepaald door het aantal lastendragers (de concentratie), de snelheid van zich hun het bewegen (de ionenmobiliteit hangt van de oplossingstemperatuur) af en de last die zij (valentie van ionen) hebben gedragen. Daarom in de meeste waterige oplossingen, zal de hogere concentratie leiden tot meer ionen en vandaar aan hoger geleidingsvermogen. Nochtans, na het bereiken van één of andere maximumconcentratie, kan het geleidingsvermogen beginnen met stijgende concentratie te verminderen. Daarom kunnen twee verschillende concentraties van hetzelfde zout hetzelfde geleidingsvermogen hebben.

De temperatuur beïnvloedt ook geleidingsvermogen omdat bij hogere temperaturen de ionen zich sneller bewegen, verhogend het geleidingsvermogen. Het zuivere water leidt goed geen elektriciteit. Het gewone gedistilleerde water in evenwicht met kooldioxide die in de lucht en de totale opgeloste vaste lichamen van minder dan 10 mg/l bevatten heeft een geleidingsvermogen van ongeveer 20 µS/cm. Het geleidingsvermogen van diverse oplossingen wordt gegeven in de hieronder lijst.

Het geleidingsvermogen van gedistilleerd water is ongeveer 0,055 μS/cm

Twee elektroden van een (verlaten die) geleidingsvermogensensor en de (juiste) temperatuursensor voor automatische temperatuurcompensatie wordt gebruikt (ATC) in een TDS-meter

Om het geleidingsvermogen van een oplossing te bepalen, worden een geleidingsvermogen of een weerstandsmeter (zij zijn technisch hetzelfde) gewoonlijk gebruikt en de gemeten waarde wordt dan manueel of automatisch opnieuw berekend aan geleidingsvermogen. Dit wordt gedaan door de fysieke kenmerken van het meetinstrument of de sensor te overwegen. Dit omvat het gebied van elektroden en de scheidingsafstand tussen de twee elektroden. De sensoren zijn vrij eenvoudig: zij bestaan uit een paar dat elektroden in de elektrolytoplossing worden ondergedompeld. De sensoren voor het meten van geleidingsvermogen worden gekenmerkt door een celconstante, die door de verhouding van de afstand tussen elektroden D aan het normale gebied aan de huidige stroom A wordt gegeven:

K = D/A

Deze formule werkt goed wanneer het gebied van elektroden veel groter is dan de scheiding tussen hen omdat in dit geval de meeste elektrische huidige stromen direct tussen de elektroden. Voorbeeld: voor 1 kubieke centimeter vloeistof K = D/A = 1 cm/1 cm ² = 1 cm⁻ ¹. Merk op dat de cellen met kleine wijd-uit elkaar geplaatste elektroden celconstanten van 1,0 cm⁻ ¹ of meer hebben terwijl de cellen met grotere en hechte elektroden constanten van 0,1 cm⁻ ¹ of minder hebben. De cel constant van diverse apparaten om geleidingsvermogen te meten varieert van 0,01 tot 100 cm⁻ ¹.

Theoretische celconstante: linker — K = 0,01 cm⁻ ¹, recht — K = 1 cm⁻ ¹

Om het geleidingsvermogen uit het gemeten geleidingsvermogen te verkrijgen, wordt de volgende formule gebruikt:

σ = K ∙ G

waar

σ is het oplossingsgeleidingsvermogen in S/cm,

K is de cel constant in cm⁻ ¹,

G is het celgeleidingsvermogen in Siemens.

De celconstante wordt gewoonlijk niet berekend, maar voor een bepaalde meetinstrument of een opstelling gebruikend een oplossing van bekend geleidingsvermogen gemeten. Deze gemeten waarde is ingegaan in de meter, die automatisch het geleidingsvermogen van gemeten geleidingsvermogen of weerstand berekent. Omdat het geleidingsvermogen van de oplossingstemperatuur afhangt, bevatten de apparaten om geleidingsvermogen te meten vaak een temperatuursensor die metend de temperatuur toestaat en verstrekkend de automatische temperatuurcompensatie (ATC) aan de standaardtemperatuur van 25°C.

De eenvoudigste methode om het geleidingsvermogen te meten past een voltage op twee vlakke die elektroden toe in de oplossing worden ondergedompeld en meet de resulterende stroom. Dit wordt genoemd een potentiometric methode. Volgens de wet van het Ohm, is het geleidingsvermogen G de verhouding van huidige I aan voltage V:

G = I/V

Nochtans, zijn de dingen niet zo eenvoudig aangezien zij schijnen. Er zijn vele moeilijkheden. Wanneer gelijkstroom-het voltage wordt gebruikt, kunnen de ionen dichtbij de elektrodenoppervlakten accumuleren en de chemische reacties kunnen aan de oppervlakten voorkomen. Dit zal leiden tot stijgende polarisatieweerstand op de elektrodenoppervlakten, die, op zijn beurt, tot onjuiste resultaten kunnen leiden. Als wij proberen om de weerstand van te meten, bijvoorbeeld, natrium-chlorideoplossing die een multimeter gebruiken, zullen wij zien duidelijk dat de lezing op de vertoning eerder snel stijgt. Om dit probleem te ondervangen, worden vaak vier elektroden gebruikt in plaats van twee.

De elektrodenpolarisatie kan worden verhinderd of worden verminderd door een wisselstroom toe te passen en aanpassend de het meten frequentie. De lage frequenties worden gebruikt om laag geleidingsvermogen te meten, waar de polarisatieweerstand betrekkelijk klein is. De hogere frequenties worden gebruikt om hoge geleidingsvermogenwaarden te meten. De frequentie wordt gewoonlijk automatisch aangepast overwegend het gemeten geleidingsvermogen van een oplossing. De moderne digitale 2 meters van het elektrodengeleidingsvermogen gebruiken gewoonlijk complexe wisselstroomgolfvormen en temperatuurcompensatie. Zij zijn gekalibreerd bij de fabriek en vaak wordt recalibration vereist op het gebied wegens de cel constante veranderingen met tijd. Het kan wegens verontreiniging of de fysico-chemische wijziging van elektroden worden veranderd.

In een traditionele meter van het 2 elektrodengeleidingsvermogen, wordt een afwisselend voltage toegepast tussen de twee elektroden, en de resulterende stroom wordt gemeten. Deze meter, hoewel eenvoudig, heeft één nadeel — het meet niet alleen de oplossingsweerstand maar ook de weerstand door de polarisatie van de elektroden wordt veroorzaakt die. Om het effect van polarisatie te minimaliseren, worden 4 elektrodencellen, evenals de geplatineerde cellen omvat met platinazwarte, vaak gebruikt.